«Child-Parent Inter-regulatory Method» (CPIM)

​

CPIM is een methode die gericht is op de regulatie van de ouder-kind interactie.

​

Onderzoek toont aan dat door de interactie tussen ouder en kind te reguleren, de executieve functies van het kind of de adolescent verbeteren, zowel op cognitief als gedragsmatig vlak. Het kind of de adolescent leert zichzelf beter te reguleren, wat ook een positieve impact heeft op de emotionele en affectieve sfeer. Als gevolg hiervan ontwikkelt de patiënt een beter emotioneel evenwicht en meer zelfvertrouwen. De professional fungeert als een bemiddelaar in de relatie tussen ouder en kind. In plaats van in te grijpen via dagelijkse aanpassingen om het kind te helpen zijn moeilijkheden te overwinnen, richt de interventie zich op de oorzaak van deze moeilijkheden en de processen die het kind helpen de vaardigheden te ontwikkelen die het mist.

​

Hoe het werkt

​

Met behulp van een grondige analyse worden eerst de ouderlijke gewoonten geïdentificeerd die het ontwikkelen van de executieve functies van het kind/de adolescent bevorderen of belemmeren. Vervolgens wordt de ouder aangemoedigd om actief betrokken te zijn bij de begeleiding van zijn/haar kind. De interventie is gebaseerd op het benutten van kansen in het dagelijks leven van het kind of de adolescent, binnen zijn gezin, zodat hij/zij de executieve functies kan ontwikkelen via effectieve stimulatie. De behandeling bestaat uit 5, 6 of 7 sessies, waarbij de begeleiding direct plaatsvindt in de dagelijkse omgeving van het kind, rekening houdend met zijn taken en ontwikkelingsniveau.

​

Theoretische en empirische basis

​

De CPIM is gebaseerd op sociaal-cognitieve theorieën. Deze benadrukken dat zelfregulatie van het kind aanvankelijk ontstaat in een sociale interactiecontext en zich later in een individuele context ontwikkelt. Het kind heeft aanvankelijk externe co-regulatie nodig om later tot zelfregulatie te komen. Voor een effectieve ontwikkeling van deze zelfregulatie is een juiste stimulatie door de ouders essentieel; een kind kan een actie pas zelfstandig initiëren of stoppen nadat het eerst gereguleerd is door zijn ouders of verzorgers, die deel uitmaken van zijn microsysteem (de Coster, 2021).

​

CPIM is ook geworteld in de neurowetenschappelijke kennis over de rijping van de hersenen en neuroplasticiteit. Neuroplasticiteit houdt in dat het brein zich reorganiseert op basis van de ontvangen stimulatie. Dit betekent dat neuronale netwerken worden gevormd door levenservaringen en het leren van het kind. Stanislas Dehaene (2020) stelt dat neuronen die samen geactiveerd worden, ook met elkaar verbonden raken. Wanneer bepaalde hersengebieden herhaaldelijk tegelijk geactiveerd worden, worden de onderliggende cognitieve processen sneller en efficiënter ontwikkeld. Aangezien de rijping van de prefrontale cortex veel tijd vergt, biedt de omgeving van het kind een breed scala aan kansen om de executieve functies te stimuleren. Deze kansen kunnen benut worden via ouder-kind interacties in de directe omgeving van het kind.

​

Deze methode helpt ouders om opvoedingsgewoonten aan te passen om beter om te gaan met het gedrag van hun kind, maar het hoofddoel is het bevorderen van de autonomie van het kind, wat invloed heeft op zijn cognitieve vaardigheden, emoties en gedrag.

​

Door gebruik te maken van CPIM streeft de neuropsycholoog er ook naar dat het kind de geleerde vaardigheden van de ene context naar de andere kan overbrengen en toepassen. Een kind dat thuis zelfstandiger wordt, zal dit ook op school en in andere levensgebieden zijn.

​

In de klassieke neuropsychologische begeleiding worden vaak omgevingsaanpassingen voorgesteld om de moeilijkheden van het kind te compenseren, alsof de symptomen onomkeerbaar zijn. Mijn stagebegeleider stelt dat het gebruik van CPIM een sterker gevoel van effectiviteit geeft, omdat de interventie sneller positieve veranderingen teweegbrengt in het dagelijks leven van het kind, zowel emotioneel, cognitief als gedragsmatig.